Nurkowanie

No i zrobiliśmy to! Nie mogę w to uwierzyć. Udało nam się. Ale od początku.
Z samego rana przyjechali po nas Wiktor z Siergiejem. Ten drugi to boss. W porcie czekał na nas statek, taki dwupokładowy. Było tam już ze 12 osób. Po 2 godz dopłynęliśmy do wyspy w postaci wystającej skały. W ciągu tego czasu, Wiktor objaśniał nam teorię i pokazywał co do czego służy i jak się nazywa. Byłam przekonana, że wysiądziemy na jakiejś plaży i poćwiczymy wszystko na głębokości ok 1 metra. Ale nie. Po założeniu akwalungu, który waży ze 200 kg, wskoczyliśmy po prostu do głębokiej wody. Nadal myślałam, że podpłyniemy do jakiejś plaży. Nic bardziej mylnego. Tego nie było w planach.
W wodzie poczułam się bardzo dziwnie. Szum wypuszczanej wody i jednak poczucie strachu były dominujące. Skupiałam się na tym, żeby oddychać ustami. Musiałam bardzo się koncentrować, żeby nie wpaść w panikę. To nie było łatwe. Trochę nie byliśmy dociążeni i trudno się było zanurzyć. Wiktor cały czas był przy nas i regulował napowietrzenie naszych kamizelek.
Pokazywał pod wodą ustalonymi znakami co mamy robić. Bałam się strasznie.
Ostatecznie zeszliśmy za pierwszym razem na głębokosci 6 metrów. Byliśmy pod wodą 22 minuty.
Po wynurzeniu, nie mogłam uwierzyć, że udało nam się. Szczerze mówiąc byłam w szoku.
Wejście z akwalungiem na statek, to też była niezła próba dla kręgosłupa. Cieszyliśmy się, że żyjemy. Po półtorej godzinie odpoczynku zdecydowaliśmy się na drugie zanurzenie. Tym razem bardziej świadomie. Popłynęliśmy w drugie miejsce. Na otwartym oceanie wystawał kawałek skały, taki 2 na 2m, pod nazwą Kohn Bida. Wskoczyliśmy obok. Tutaj już co nieco zaczęliśmy widzieć. Płynęliśmy z Andrzejem trzymając się za rękę, żeby łatwiej było Wiktorowi nas kontrolować. Tym razem byliśmy dociążeni i było łatwiej z zanurzeniem. Bałam się, że zahaczę o kolce jeżowca, nie do końca panowałam nad swoim ciełem. Na głębokości 8m na kolanach zaczęliśmy ćwiczenia, które normalnie ludzie wykonują w basenie na ok.1,5m. Przy próbie wyjęcia ustnika, napiłam się trochę słonej wody i tylko świadomość, że jesteśmy bardzo głęboko zmusiła mnie do opanowania paniki. Dzięki temu dowiedziałam się, że można kaszleć i bekać do ustnika. Drugi raz nie chciałam dokonać tej próby, ale Andrzejowi wyszło, to nie miałam wyjścia. Poszło lepiej niż za pierwszym razem. Oczyszczanie maski z wody poszło mi sprawnie, jeszcze przy pierwszym zanurzeniu. Andrzej miał z tym więcej problemów. Pływaliśmy 30 minut i dotarliśmy na głębokość ponad 12m. Tym razem trochę więcej udało nam się zobaczyć. Momentami czułam się jak na seansie w IMAX na filmie 3D o życiu oceanów. To było naprawdę ekscytujące.
Moim zdanie Wiktor spisał się bardzo jako instruktor. Gdyby nie on, to nie wiem czy bym się odważyła. A tak się udało i bardzo się z tego cieszę. Miło też było, cały dzień porozmawieć po rosyjsku, choć często była to mieszanka rosyjskiego, polskiego i angielskiego.
Dzięki Maćku, że mnie zdopingowałeś.
Małgosiu, mam nadzieję, że jesteś z nas dumna i po powrocie przyznasz nam jakiś medal! Przecież wiesz jakie to tyło dla mnie trudne.
Jutro płyniemy na Ko Phi Phi i będziemy tam dwa dni.

Ps. Pozdrawiam wszystkich, którzy piszą komentarze. Dziękuję.